Sardynia | Wycieczka objazdowa po wyspie cz. 1

stycznia 31, 2020

Sardynia | Wycieczka objazdowa po wyspie cz. 1

Ostatnie cztery miesiące spędziłam na wyjeździe studenckim jakim jest Erasmus+. W październiku przeniosłam się z Wrocławia do "city of the sun", czyli do włoskiego miasteczka Cagliari. Cagliari to stolica autonomicznego regionu Sardynia. Miasto znajduje się na południowym wybrzeżu Sardynii, nad zatoką o tej samej nazwie i na równinie Campidano. 

Korzystając z bycia "na miejscu" i okazji zwiedzenia całej Sardynii razem z grupą znajomych pewnego dnia wynajęliśmy samochód i ruszyliśmy w podróż. Z uwagi na to, że w tygodniu mieliśmy zajęcia, aby objechać całą wyspę naszą wyprawę musieliśmy podzielić na dwa razy. Dzisiaj opowiem Wam co ciekawego widzieliśmy podczas naszej pierwszej podróży. Ciekawi? To zapraszam do lektury! 

Naszą wycieczkę rozpoczęliśmy wyjeżdżając z Cagliari, kierując się na zachód wyspy. Mimo, że naszym pierwszym punktem na mapie było miasto Bosa  - po drodze mijaliśmy tyle pięknych zatoczek, że co rusz się gdzieś zatrzymywaliśmy żeby po prostu popatrzeć i porobić zdjęcia. 

Miejsce, w którym czas się zatrzymał 

W okolicach południa przenosimy się w miejsce gdzie czas całkowicie się zatrzymał  - do Bosy. Jest to mała i historyczna miejscowość w prowincji Oristano. Uważa się, że Bosa zaraz po Orgosolo, to najbardziej kolorowe miasteczko na wyspie. Wąskie uliczki Bosy oplatają wzgórze, na którym stoi Castello del Malaspina i są pełne małych domków i kamieniczek w pastelowych kolorach. Wspinając się nimi na zamkowe wzgórze, ma się nieodparte wrażenie, że w Bosie trwa niekończący się konkurs na najbardziej kolorową uliczkę w miasteczku (: Kolorowe kwadraciki domków, wydające się stać jedne na drugich, tworzą jedyną w swoim rodzaju piękną mozaikę.

Po wjechaniu do miasta zaparkowaliśmy przy "starym moście". Stamtąd spacerkiem skierowaliśmy się do wejścia na wzgórze zamkowe. Po wejściu na wzgórze na zauważyliśmy, że da się również podjechać praktycznie pod samo wejście, na końcu drogi dojazdowej jest mini-parking ale można też parkować wzdłuż drogi. 

Wejście na teren zamkowy jest biletowany (bilet kosztuje 4 euro). Z zamku Malaspiny wybudowanego w 1112 roku, zostało dziś około 300 m murów oraz siedem wież. Trasa zwiedzania w dużej części wiedzie właśnie po murach, można też wejść na niektóre wieże. Podczas naszego pobytu niestety wszystkie były zamknięte ale widok na panoramę miasta nam to wynagrodził. Dodatkowo przy kasie można poprosić o przewodnik w różnych językach, polska wersja również jest dostępna (:

Kolorowa mozaika

Na dziedzińcu zamku pozostały jedynie resztki dawnej siedziby straży oraz największa atrakcja – kościół Nostra Signora di Regnos Altos, który został wybudowany prawdopodobnie w XIV wieku. Podczas prac renowacyjnych w 1972 r. całkowicie przez przypadek odkryto na ścianach świątyni bogate freski, które początkowo przypisywano okresowi panowania Aragończyków, ale ostatecznie okazało się, że są jeszcze starsze i pochodzą z okolic 1345 r., czyli jeszcze zanim Sardynia i Bosa przeszły w ich władanie. 

Mogłabym powiedzieć, że 4 euro za bilet to zdecydowanie zbyt dużo, gdyby nie klimatyczny kościółek oraz możliwość wspinania się na zamek: przepiękny panoramiczny widok na malowniczą Bosę i całą okolicę. Dla tych dwóch elementów warto tutaj zawitać. W oddali można zobaczyć można także wijącą się rzekę Temo, wzdłuż której biegnie główna ulica miejscowości - Corso Vittorio Emanuele II (:

Wracamy na „stary most”, od którego zaczynaliśmy zwiedzanie Bosy. Czas na kilka widowiskowych zdjęć panoramy miasta, mostu, katedry i obu brzegów rzeki, z kolorowymi domami po obu stronach. 

Opuszczamy Bosę, ale jeszcze „nie do końca” – jedziemy do „dzielnicy” Bosa Marina i odwiedzamy główną miejską plażę, przede wszystkim ze względu na świetny widok na stojącą nieopodal kilkusetletnią hiszpańską wieżę obronną. Niestety podczas selekcji zdjęć okazało się, że nie mam żadnych zdjęć wieży obronnej.. 

Tutaj kończymy naszą przygodę z Bosą – z żalem i kolorowymi wspomnieniami opuszczamy to miasto. Z Bosy ruszyliśmy krętą, widokową, położoną nad samym morzem drogą do leżącego tam miasta Alghero. Widoki były tam naprawdę niesamowite. Jest to jedna z najpiękniejszych tras w tej części wyspy, droga prowadzi wzdłuż linii brzegowej, pośród skał oraz widowiskowych urwisk. 

Alghero to jedno z największych miast na wyspie. Nosi wiele fantazyjnych i w pełni zasłużonych przydomków - nazywane bywa Barcelonettą, czyli małą Barceloną, z powodu widocznych w zabudowie i kulturze ogromnych wpływów hiszpańskich w czasach, kiedy Sardynią władali Aragończycy. Miało to ogromny wpływ na architekturę, siatka ulic zbudowana jest na wzór katalońskich miast, liczne kościoły, budynki i place w dużym stopniu przypominają te z hiszpańskiej Katalonii. Mamy tutaj połączenie smacznych Włoch z temperamentem Hiszpanii. Do dziś tabliczki z nazwami ulic są tutaj w języku katalońskim. Warto się przyjrzeć. Alghero bywa także nazywane citta del corallo - miastem korala lub citta della luce, czyli miastem światła. Może i Wy dobierzecie do tego ciekawego miasta jakąś odpowiednią dla Was nazwę (: 

Nasze pierwsze wrażenia były są niesamowite, ponieważ do miasta dojechaliśmy na zachód słońca na który wybraliśmy się w towarzystwie wina i przekąsek. 

Nazajutrz wybraliśmy się na zwiedzanie miasta. Architektura 40 tysięcznego miasta przykuje uwagę każdego wielbiciela  piękna. Pogoda dopisywała nam podczas przechadzania się pomiędzy uliczkami i murami miasta.  

Magiczna jaskinia 

Podczas spaceru po mieście, w porcie spostrzegliśmy dużą ilość wycieczkowych statków do nieznanego nam miejsca  - Groty Neptuna. Szybko sprawdziliśmy w Internecie o co tyle szumy i od razu zapragnęliśmy zobaczyć to magiczne miejsce. Grota Neptuna uważana jest za jedną z najpiękniejszych atrakcji miasta oraz zachodniego wybrzeża Sardynii. Jako, że nie dysponowaliśmy dostateczną ilością czasu, aby popłynąć tam i wrócić statkiem  - zdecydowaliśmy się wybrać tam naszym samochodem. 

Podróż z Alghero na przylądek Capo Caccia, czyli do praktycznie samego zejścia do groty zajęła nam około 30 minut. Pomimo, że oddalona jest o 20 km od centrum miasta na przylądek Capo Caccia, gdzie znajduje się jaskinia możemy dotrzeć na wiele sposobów, wypożyczonym samochodem (jak w naszym wypadku), autobusem, ale również na rowerze, ponieważ większy jej odcinek stanowi ścieżka rowerowa z niesamowitymi widokami oraz okolicznymi atrakcjami jak ruiny twierdzy Palmavera. 

Jednak największym wyzwaniem tej atrakcji jest zejście w dół groty pokonując 652 schodki. Widoki podczas schodzenia na dół są niesamowite. Cały czas w duchu powtarzałam sobie "wow, nie wierzę, że tutaj jestem!". Grota Neptuna, zaciekawiła nas swoim złotym odcieniem jak i wiekiem, ponieważ szacuje się go na 130 milionów lat. Warto wiedzieć, że Grota Neptuna uważana jest jedną z najpiękniejszych grot w całej Europie (:

W porcie w Alghero, tuż przy murach obronnych możemy skorzystać z oferty popłynięcia do Groty Neptuna. Jest to koszt 16 euro (plus 13 euro na miejscu za bilet wstępu do groty). Należy również wiedzieć, że przy bardzo wietrznej pogodzie i wzburzonym morzu Grota Neptuna jest nieczynna dla turystów. 

Najdalszy zakątek Sardynii 

Z Capo Caccia wyruszliśmy na północ, do najbardziej wysuniętego punktu na wyspie, a dokładnie do Stintino na słynną plażę La Pelosa (ok 50 km z Alghero). Niewielki kurort o nazwie Stintino, leżący na wysuniętym cyplu północno zachodniej Sardynii, szczyci się jedną z najpiękniejszych plaż Morza Śródziemnego. La Pelosę – bo o tej plaży mowa  - wyróżnia piękny, niebieski kolor wody oraz drobny biały piasek. A dodatkową atrakcją jest wieża z czasów panowania aragońskiego. Plaża ta uchodzi za najpiękniejszą na Sardynii więc możecie sobie wyobrazić ile osób jest tutaj w sezonie. Nam udało się zobaczyć plażę bez obecności żadnych innych osób na miejscu. Delektowaliśmy się widokami w ciszy słysząc tylko pluskanie wody o pomost. 

To co zobaczyliśmy tutaj na żywo to biały piasek, turkusowy kolor Morza Śródziemnego, przezroczysta woda. Wszystko na początku wyglądało jak przerobione w Photoshopie. Widok ten jest niesamowicie piękny. My akurat dotarliśmy na miejsce na kolejny, i w moim odczuciu, jeden z piękniejszych zachodów podczas mojego całego pobytu we Włoszech. 

Po takich pięknych widokach wróciliśmy do mieszkania zjeść kolację, przespać się i przygotować na kolejny dzień. 

Drugiego dnia naszej podróży zdecydowaliśmy się odwiedzić Porto Torres, gdzie znajduje się kolejna piękna plaża z krystaliczną wodą  - Spiaggia di Balai. Wcześnie rano spakowaliśmy bagaże i wyruszyliśmy na plażę, aby wykorzystać trochę promieni słońca, których pod koniec października było jeszcze sporo. 

Z racji tego, że na naszą wycieczkę wybraliśmy się pod koniec października ilość ludzi na plaży była dość znikoma więc spokojnie mogliśmy się rozłożyć na kocach i odpoczywać. Po kilku godzinach opalania i kąpieli wybraliśmy się na krótki spacer po okolicy i zahaczyliśmy o Chiesa San Gavino a Mare, czyli mały kościołek położony na wzgórzu. Sam kościółek niestety był zamknięty ale robił ciekawe wrażenie.

Około południa wyruszyliśmy w podróż do Santa Teresa Gallura, gdzie zarezerwowane mieliśmy dwa kolejne noclegi. Cała droga z Porto Torres do miejsca kolejnej destynacji wiodła wokół zalesionych terenów i wielu ośrodków campingowych. Nie sądziłam, że na północy Sardynii znajduje się ich aż tyle. Gdy powoli dojeżdżaliśmy do miejsca naszego noclegu, po lewej stronie mogliśmy z oddali zobaczyć leżącą obok francuską wyspę, Korsykę. Zmęczeni podróżą szybko przebraliśmy się w wygodne ubrania i zaczęliśmy planować kolejny dzień. Bardzo chcieliśmy odwiedzić Archipelag La Maddalena, ponieważ był on miejscem, które zachwalał nam każdy Sardyńczyk. Byłam bardzo ciekawa co takiego tam zastaniemy. Przez przypadek podczas planowania udało nam się kupić bilety na ostatni rejs w tym sezonie (zapłaciliśmy 40 euro za osobę). Taka wycieczka obejmowała 8-godzinny rejs po archipelagu oraz obiad i słodki poczęstunek na pokładzie. 

Na następny dzień wcześnie rano, wyposażeni w stroje kąpielowe i krem do opalania, wyruszamy do Palau. To właśnie z Palau rozpoczyna drogę nasz rejs dookoła archipelagu La Maddalena.

Większość obszaru archipelagu to park narodowy, więc sam archipelag wydaje się być oazą spokoju i piękna. Archipelag La Maddalena składa się z 7 przepięknych wysp. Każda ma do zaoferowania coś niezwykłego i wiele osób uważa je za najpiękniejsze wyspy na Morzu Śródziemnym. Tylko na głównej wyspie zamieszkują ludzie, reszta wysp jest niemal tylko do dyspozycji natury. Uważam, że każdy, który odwiedza Sardynię powinien odwiedzić to miejsce i zobaczyć te wszystkie piękne miejsca na własne oczy. 

Odbijamy od brzegu i zmierzamy do odwiedzenia pierwszej wyspy na naszej trasie  - Isola Santa Maria. Wyglądając za burtę miałam wrażenie, że dotarłam do najpiękniejszego miejsca na Ziemii.

  

Pełna zachwytu pierwszą wyspą, kolorem wody i myślą, że nic piękniejszego już dzisiaj nie zobaczę docieramy do drugiego miejsca naszego rejsu - Isola Spargi. 

Ten widok sprawił, że aż zamarłam w bezruchu, zachwycając się dobrych kilkanaście minut tym co widzę. Na plaży nie ma było wielu plażowiczów, więc tylko zrzuciliśmy ubrania i wskoczyliśmy do tej krystalicznej wody. Woda po zanurzeniu była tak cudowna, że właściwie z niej nie wychodziliśmy. Szczerze mówiąc, mogłabym tak spędzić cały dzień  - bawiąc się w wodzie, pływając i spoglądając na te cudowne widoki, które otaczały mnie z każdej strony. Czułam się jak na prywatnej plaży (: 

Jeśli ktoś mnie zapyta „morze, czy góry?” zawsze odpowiedź pada na góry. Na Sardynii istnieje najpiękniejsze połączenie z możliwych - morze i góry – najpierw trzeba się zmęczyć, by wejść do najpiękniejszej wody, jaką możecie sobie wyobrazić. Trzeba jednak przyznać, że Sardynia to nie jest miejsce dla leniwych. Choć można spędzić tutaj całe dnie wylegując się na plażach, to te łatwo dostępne, nawet w 1% nie zachwycają, jak te do których trzeba przejść przez bujną roślinność wokół czy poprzez góry. Co prawda, zawsze można jeszcze podpłynąć w dane miejsce łódką, a tych w pobliżu najpiękniejszych zatoczek i plaż jest mnóstwo. Jednak łódką nie podpłynie się do samej plaży i nie zobaczy tego niesamowitego widoku z góry.

Po kilku godzinach kąpieli w wodzie, z ogromnym bólem serca, opuszczamy Isola Spargi i wyruszamy w dalszy rejs do Isola Maddalena. Po drodze mamy okazję również zobaczyć słynne różowe plaże, na których nie można niestety się zatrzymać, ponieważ poprzez ingerencję ludzi mogłyby stracić swój wyjątkowy wygląd. Podczas rejsu zatrzymujemy się także na półgodzinny przystanek przy "naturalnych basenach", w którym mamy okazję się wykąpać.

Wyspa Garibaldiego 

La Maddalena to główna wyspa archipelagu i urocze portowe miasteczko. Niewielkie, ale warto przespacerować się uliczkami, wstąpić do jednego ze sklepików oraz na lody. Pastelowe budynki, małe puby i restauracje to główne cechy miasteczna. La Maddalena to również miasto Garibaldiego, który zjednoczył Włochy. Na wysie Caprera zmarł, dlatego utworzono tam jego muzeum. 

Z La Maddaleny do Palau i końca naszej wycieczki dzieli nas 25 minut. Chcąc wykorzystać jak najlepiej ten czas, staramy się jak najlepiej zapamiętać te wszystkie cudowne widoki i kolor wody. 

Zachwyceni całodniową wycieczką wracamy zmęczeni do naszego mieszkania w Santa Teresa Gallura. Nazajutrz czeka nas ostatni dzień naszej wyprawy jak i długa podróż do domu. 

Kolejnego dnia jemy nasze ostatnie śniadanie na północy wyspy, wybieramy się na spacer po mieście oraz krótki odpoczynek na plaży Spiaggia Rena Bianca. 

Jak w każdym miejscu na północy wyspy, kolor wody tutaj jest niesamowity. Sardynia ma tak wiele do zaoferowania, że grzechem byłoby będąc tam jedynie wylegiwać się na plaży. Ciągle nie mogłam się nadziwić tym wszystkim barwom, których nie można było uchwycić na zdjęciach. Niesamowicie zadowoleni z wycieczki wracamy do Cagliari  - w końcu w poniedziałek znowu zaczynamy zajęcia na uczelni.

Jak Wam się podobała ta "szybka" przejeżdża po Sardynii? (: Macie jakieś pytania dotyczące wyjazdu? Dajcie znać, chętnie na wszystko odpowiem!